यत्तिकैमा उसले यौटा उपाय फेला पार्यो।त्यही नै बेस लाग्यो उसलाई ।उज्यालो पनि भयो ।घरमा सवै मस्त संग निदाइ रहेकै थिए।उठेर कुडो पकायो।वस्तुभाउलाइ घाँस पराल दियो ।तरकारी बारिमा पुगेर सवै ब्यवस्थित गर्यो।केही हिजोका जुठाभाँडा बाँकी रहेछन् ,त्यो पनि सफा गर्यो। बिहानी घाम चर्के पछि सवै उठे।उनीहरूलाई अोछ्यानमै चिया पुर्याइ दियो ।चिया पछि मुख धुन नभ्याउँदै सव‌ैलाइ आफ्नो कोठामा बोलायो।सवैका सामु गहभरि आँसु लिंदै भन्न शुरु गर्यो।` मैले धेरै दिन पहिले देखि भन्न चाहेको तर भन्न नसकेको कुरा आँट गरेर आज भन्न गइरहेको छु।भन्न मात्र होइन अन्तिम निर्णय हो यो मेरो ।´ भावुक हुँदै जेठो छोराले सोध्यो -`त्यो के हो बा!´ उसले आँसु झार्दै भन्न थाल्यो `म अब बूढो पनि भऐ।पहिले पहिले जस्तो काम गर्ने शक्ति पनि छैन ।मेरो काममा तिमीहरू कसैले पनि कहिल्यै सघाएनौ।उल्टै मैले दुःख गरेर कमाएको पैसा अनावश्यक काममा उडाउन रमाइलो मान्यौ।कहिल्यै पनि स्वावलम्वी हुने र आफ्नै खुट्टामा उभिने प्रयास सम्म गरेनौ।यसो नगर भन्दा उल्टै म अबहेलित भऐ।यो चालाले तिमीहरूको भविष्य अन्धकार तर्फ बढिरहेको देखेको छु।यो अवस्था अब म यी आँखाले हेर्न सक्दिन ।यसैले तिमीहरू सवैलाइ छोडेर आजैका मिति देखि देवघाट गएर बस्ने भऐ।मलाई अहिले बिहानको खाना पनि नपकाउनु।जे छ सवै यहीँ छोडेर गएको छु।मलाई पति वा बा सम्झेर कोही पनि भेट्न नआउनु है´।